We need to talk

http://www.youtube.com/watch?v=8Q-TWgfHmNo


Bu gece seninle konuşmaya karar verdim.

Günlük monoton düzenin bittiğinde ve izleyecek dizin kalmadığında böyle mal gibi ekrana baka kalıyorsun ya geceleri.

Bir gariplik ve bir boşluk hissediyorsun bazen göğsünde. Biliyorum hepimiz hissediyoruz.

Dizi, facebook,okul,iş,zart,zurt falan evet ben de çok seviyorum ama bir süre sonra insan o girdaba kapılıp gidiyor ve kendinle baş başa kalamıyorsun.

Geçenlerde sordum kendime, şimdi de sana soruyorum.


En son ne zaman hiç bir dış etken olmadan kendinle baş başa oturdun?
En son ne zaman kendinle sohbet ettin?

Sabahları kalkıp evden çıkıp, geceleri dizi izleyerek uyuya kalıyorum.

Fark ettim ki uzun zaman olmuş. Özlemişim Umut'u

O kadar uzun zaman olmuş ki kendimle baş başa kalmayalı.
10 dakika bile bir şey yapmadan durursam kuduruyorum.
Hemen kaçıcak yeni bir şey bulma ihtiyacı doğuyor.

Aslında kaçtığın şey boş oturmak değil. Aslında kaçtığın şey kendinsin. 10 dakika bile kendinle oturamıyorsun.

Büyürken bir takım dogmalar atıyorlar önümüze,

''kendi kendine deliler konuşur''

''kaç yaşına geldin hala oyun oynuyorsun''

''resim yapıp ressam mı olacaksın adam gibi bir şey oku''

''koltuğa öyle oturulmaz düzgün otur''

gibi gibi gibi şeylerle çocukluktan bu yana törpülüyorlar bizi

Mark Twain'in de dediği gibi

''Hiç bir zaman okulumun eğitimimi engellemesine izin vermedim.''

Bunu sadece okul olarak düşünme, biz hayatımızdaki gelişmelerin ve insanlarin orjinal halimizi etkilemesine izin verdik.

Sen ve ben ''İnsanlar ne düşünür'' diyerek kendimizi değiştirdik.
kendimizden ve orjinalimizden uzaklaştık

Aslında çocukken hepimiz kaldırım taşlarına basmamaya çalışıp, kaldırım kenarında dengede yürümeye çalıştık.
Camdaki buğa yazılar yazıp, eserler çizdik.
Odandan salona gitmek bir indiana jones macerasıydı.
:)

Hepimiz birbirimizi tanımamamıza rağmen aynı oyunları oynadık.
Aslında özümüzde hepimiz aynı saf duygulardan geliyoruz ve aramızda bir bağ var.
Bu bağ hayal kurmak ve mutlu olmak. Ve belki de yetişkin zekamızla anlayamıyacağımız çok daha fazlası.

Çocukken ne kadar basit ve kolaydı.

Artık aynı değil çünkü biz de aynı değiliz. Bütün bunları unuttuk. Hayal kurmanın nasıl bir şey olduğunu unuttuk. Artık mutlu olmak için dış etkenlere ihtiyacımız var.

Çünkü başkalarının hayallerini izleyip, başkalarının hayallerini okurken bize hayal kuracak ve mutlu olacak vakit kalmadı.

 Çocuk oyuncaklarının suratlarında nötr bir ifade vardır. Böylece çocuklar kendi duygularını ve hayal güçlerini oyuncağa yansıtır. Bizse hiç bir yere hiç bir şey yansıtamıyoruz artık. Laptop ekranının bize yansıttığı şeylerden ibaretiz. Ve aynada boş suratlarımıza bakıyoruz.

Ama tamamen kaybetmedik İçimizdeki çocuğu.

Duvarlarını yıktığın zaman sen aslında hala o bir kar tanesiyle mutlu olup, boş bir kolinin içinde dünyaları gören çocuksun. Uzun zamandır belki ona vakit ayırırsın diye seni bekleyen.

Gel ya siktir et bugün değişiklik yapalım.

Gel yatalım yatağa, televizyon,bilgisayar,telefon hiç bir şey olmadan. Kapat ışıkları bir mum yak kendine. Belki bu şarkı kalabilir, seviyorum bunu :)

Hiç bir parazit olmadan kendimizle sohbet edip,hayaller kuralım.Düşüncelere dalıp biraz da gerçek anlamıyla kendimize vakit ayıralım. Eski günlerdeki gibi.

Bugünlük bu kadar, seni seviyorum. Kendine vakit ayır.


Not:

Tekrar yazmaya cesaretlendirdiği için tanımadığım tek takipçim Ezgi'ye teşekkür ederim.

Bir de hoşuna gittiyse yorum bırakmaya çekinme :)